Şəhid anası: "Fəsillər dəyişdikcə dolabındakı geyimlərinin yerini hələ də dəyişirəm..."

Məmmədli Cəmil Habil oğlu 28 iyul 1999-cu ildə İsmayıllı rayonunda anadan olub. 2005-2016-cı illərdə Bakı şəhəri Səbail rayonu 163 saylı orta məktəbdə orta təhsil alıb, 2016-2020-ci illərdə Azərbaycan Texniki Universitetinin Metallurgiya fakultəsinin Materialşünaslıq fakültəsində ali təhsil alıb. Təhsil aldığı dövrdə ictimai fəallığı və vətənə xüsusi sevgisi ilə həmişə seçilib. Xocalı soyqırımı qurbanlarının xatirəsinə həsr olunmuş məktəblər arası "Mahir nişançı" adlı güllə atıcılığı turnirində III yerə layiq görülüb. 

2020-ci ilin iyul ayında ali təhsilini başa vurduqdan sonra Cəmil hərbi xidmətə yollanır. Xidmətinin yeni başlamasına baxmayaraq sentyabrın 27-də Vətən Müharibəsi başlayan zaman könüllü olaraq onun ön cəbhəyə göndərilməsini xahiş edir. Füzuli rayonunun işğaldan azad olunması uğrunda döyüşlərdə fəal iştirak edib.

Şəhidimizin anası Məmmədova Aygün Kamal qızı deyir ki, Cəmil uşaq vaxtından bilirdi ki, mən gülləri çox sevirəm. Yazda alaq otların dərib mənim üçün gətirirdi: 

"O, çox diqqətçil idi. Ailəsini, dostların çox sevirdi. Həmişə böyük- kiçik yeri bilən övald olub. 5-6-cı sinifdən yay tətillərində işləyirdi, pulunu gətirirdi qəpiyinə kimi mənə verirdi. Pullarını mən yığırdım. Həmişə deyirdi, ana, bacıma, özünə nəsə al. Heç vaxt özü üçün nəsə almağı xoşlamırdı. Axırıncı dəfə gödəkçəsi çox köhnəlmişdi, birini xoşladı. Oğluma şalvar, köynək, gödəkcə aldım. Geyindi, getdi, çox sevinirdi. Yayda əsgər getməmişdən öncə balamın ayaqqabısı cırılmışdı. Deyirdi mənim üçün ucuz ayaqqabı alın, onsuz da əsgər gedirəm. Getdim ən yaxşı ayaqqabını aldırdım. Əsgər gedəndən sonra ayaqqabısını atasına verdim ki, geyinsin. Cəmil şəhid olandan sonra qoymuram atası o ayaqqabını geyinsin. Fəsil dəyiçdikcə onun dolabındakı geyimlərinin yerini  hələ də dəyşirəm. Elə bilirəm balam gələcək... 

Məhlədə həmişə qürurla onun qoluna girib gəzərdim. O, mənim başımı daha da uca etdi. Məni şəhid anası etdi.

Həmişə deyirdim ki, istəyirəm ali təhsilli olasan. Çox istəyirdim Cəmilin yaxşı işi olsun. Çox əziyyət çəkmişdi balam. Gündüz oxuyurdu, axşam işləyirdi. Yoldaşları hamısı çox istəyirdi onu. Cəmil universitetlə bağlı deyirdi ki, mən biznes quracağam, bu unversiteti də anamın xətrinə oxumuşam.

Əsgərlikdə olanda deyirdim, Allah qorusun, bala, səndən çox narahatam. Əsgərliyinin iki ayını Ağcabədidə oldu. Biz telefonla danışanda deyirdi ki, mövcud pandemiyaya görə vəziyyət yaxşı deyil. İnşallah yanıma hərbi hissələrə bölünəndə gələrsiniz. Avqustun 22-də oğlumun yanına getmişdik. Zəng etdim, dedim biz burdayıq Ağcabədidə sizin hərbi hissənin yanında. Bir neçə saniyə sanki bir sükut oldu, gördüm birdən cəld çıxıb gəldi yanımıza. 15 dəqiqə görüş aldıq, balamla görüşdük. Onun gözlərində bir həsrət vardı, bir  də sağollaşıb gələndə, maşının dalınca bizə əl etməyini heç vaxt unutmaram. (Red: ağlayır) Əsgərlikdə onları paliqona aparıblar onları , zəng edib deyirdi ki, ana, mənə Milli qəhrəman Mübariz İbrahimovun silahından veriblər. Atıcılıq onun qəhrəmanlıq şücaətində böyük rol oynadı. Çox möhtəşəm atıcı idi, çox sərrast atırdı. Uşaqlıqdan elə dəqiq uşaq idi.

İnanın, o müharibədə olanda bizə heç nə danışmırdı. Bir gün danışanda mənə dedi,ana, inşallah Qarabağa gedəcəyik. Deyirdi, buralar cənnətdir, erməniləri qovub çıxaraq, qəhrəman kimi gəlim gedəcəyik Qarabağa!

Oğlum şəhid olanda ora gələn adamlar ondan çox-çox yaşlı insanlar idi. Ora gələn min adamın 30-40-nı tanıdım. Hansı ki, Bakıdan gedən insanların çoxu Cəmilin dostları idi. Burdan durub 200 kilometr dəf edib, gəlmişdilər dəfndə iştirak etməyə". 

Şəhid atası Məmmədov Habil deyir ki, Cəmil çox qapalı uşaq idi: "Hər şeyi danışmağı sevməzdi. Bizim Türkiyədə yaşayan bir ailə dostumuz var. Olcay xanım əslən türk idi. Bizim ailəmizi çox sevirdi. Cəmili balası kimi istəyirdi. O xanım mənə dedi ki, Cəmil ona da deyib ki, bu torpaları biz alacağıq!  Cəmil müharibədə olduğunu demirdi bizə. Mənimlə telefonda danışanda deyirdi ki, ata, bizi aparmırlar. Biz burda silah doldururuq, daşıyırıq. Sən demə, o bizi narahat etmək istəmirdi. Çünki o lap qabaqda olub. Anası, bacsı narahat olmasın deyə bu cür deyirdi".

Aygün xanım yekun olaraq deyir ki, həmişə bizim torpaqların qurbanları olub. Şükür Allaha ki, bu torpalar azad oldu. Təki  gənclərimiz həmişə savadlı olsunlar, sərhəddə möhkəm dayansınlar. Biz analar heç vaxt istəmirik ki, bundan sonra başımıza qara bağlayaq. Heç bir ana daha onu istəmir. Allah bütün şəhidlərimizə rəhmət eləsin, ailələrinə cansağlığı versin. Uca Allah balalarımızın yanına üzü ağ getməyi nəsib etsin. Onların ruhları da bacı-qardaşları, ailələri, övaladalarına yardımçı olsun!