(Frensis Fukuyamanın “Tarixin so nu və sonuncu insan” kitabına subyektiv-analitik baxış) Amerikalı politoloq, futurist Frensis Fukuyama 90-cı illərdə “Tarixin sonu və sonuncu insan” adlı bir kitab yazdı. Əsər qısa zamanda bestsellərə çevrildi. Fukuyama bu kitabında belə bir ideya irəli sürdü ki, dünyada siyasi ideologiyaların təkamülünün son nöqtəsi Ardı

Özünü “deist” adlandıran bir dostumuz bir dəfə tanrıya inamın vacibliyi haqqında belə bir fikir söylədi: “İnamsızlıq xəstəlik kimidir. İnsana yoluxur və yavaş-yavaş məhv edir. Ateistlər depressiv və pessimistlərdir”. Zarafatla cavab verdim ki, hələlik mən özümdə bu simptomları hiss etmirəm. Ancaq sənin sözlərindən belə çıxır ki, Volter haqlıdır, əgər tanrı olmasaydı, Ardı

II Hissə Bu yazının birinci hissəsində şər probleminə fəlsəfi açıdan qısa aydınlıq gətirməyə çalışdım. Epikür paradoksuna, Avqustinin bu paradoksu cavablandırmaq cəhdinə, Leybnisin “mümkün dünyaların ən yaxşısı” teoriyasına, eləcə də ibrahimi dinlərdəki “azad iradə” məsələsinə toxundum. Bu hissədə isə şər probleminə din müstəvisində, həm də daha geniş aspektdən Ardı

I yazı İnsan özünü dərk edəndən şərin mahiyyətini anlamağa, pisliklərin mənbəyini axtarıb tapmağa çalışıb. Şər niyə mövcuddur? Mənbəyi nədir? Əgər Tanrı varsa, nədən pisliklərin qarşısını almır? Fəlsəfə tarixində şər problemi etik, siyasi, qnoseoloji və ontoloji istiqamətlər üzərindən araşdırılıb. Fəlsəfi təyinatda şərin üç növü məlumdur: təbii, əxlaqi və metafizik. Ardı